De eerste 10 dagen
Door: Gaia Theil
Blijf op de hoogte en volg Gaia
11 April 2015 | Nepal, Kathmandu
Inleiding (week 1)
Na een vlucht van 12 uur, in een lichtelijk vercrackt vliegtuig (lees: vliegende bus) van Malysia Airlines kwam ik aan in Kuala Lumper (de hoofdstad van Maleisië.) Het was er mooi en rook lekker, het deed me zelfs een klein beetje denken aan Tunesië). Het vliegtuigje naar Kathmandu was fantastisch, en vol met kleine (lichtelijk uit hun mond stinkende en senuwachtige) Nepalese mannetjes. Omdat het vliegtuigje zo klein was leek het net alsof we in een helikopter zaten, en het uitzicht was geweldig. Het begon in Maleisi waar je eindeloze palmboombossen had, gecombineerd waanzinnige rijstvelden en met grote torens. Daarna de tallloze helderblauwe spierwitte Thaise eilandjes, en na een Indiaanse maatijd (!!) vlogen we rondcirkelend naar beneden over de prachtige bergen van Kathmandu. Aangekomen op het vliegveld werd ik opgehaald door Mark (stage begeleider vanuit Nederland) en Sterre (andere stagiare). Met aan mijn hals een ge(k)regen bloemenkrans, betrad ik de eerste straten van Kathmandu. Hechtisch, smerig, en gelijk al veel moeders met naakte kindjes op hun arm. Het eerste wat Mark tegen me zei was: ‘Gaia, het leven bestaat uit keuzen maken. Je hebt nu de keuze uit drie dingen om te doen: Of je loopt naar het hotel, of je neemt de local bus, of je gaat met Sterre met de taxi.’. En hoewel me het avontuur van alle kanten riep, wilde mijn wazige hoofd alleen maar graag slapen en nam ik de taxi naar het hotel. Daar aangekomen, heb ik een uurtje geslapen. Het liefste wilde ik meer, om mijn vermoeide lichaam de rust te geven. Maar omdat ik bang was dat ik gelijk in mezelf zou keren (en in mijn eigen wereldje zou keren) en mensen zou missen, besloot ik om gelijk door te gaan naar het eerste avontuur met Mark en Sterre. Zo kwam ik na een hectische en chaotische tocht van ongeveer 2 en half uur met allemaal leipe local busjes door de bergen aan in een dorpje net buiten Kathmandu. We bezochten hier een eco foundation. Een super mooie plek, waarbij internationale ‘hippie’ vrijwilligers met de lokale bevolking een zelfvoorziendende samenleving aan het creeren zijn. Zo hebben ze allemaal kleine huisjes gebouwd d.m.v klei en flessen. (zag er heel mooi uit). Hebben ze bijen, maken ze van poep gas, verbouwen ze hun eigen groenten en fruit en hebben ze ook hun eigen verpleegtehuis. Bij deze eco foundation gaan we orientatie dagen voor jongeren organiseren, waarbij de jongeren de foundation leren kennen. En waar ze workshops krijgen, en documentaires of o.a. duurzaamheid te zien krijgen. Na de workshops organiseren we een korte hiking de berg op, waarbij we niet alleen coachings gesprekken gaan volgen, maar ook kijken naar de flora en founa van het dorpje.
De tweede dag stond in het teken van de ontmoeting met de jongeren. Om het systeem uit te leggen:
Voordat de jongeren het coachingsprogramma ingaan, worden ze geselecteerd door Mountain child Care en hun partners organisaties. Er volgen dan een aantal groepsoefeningenen en individuele gesprekken, waarbij hun motivatie wordt getest. Als ze worden geselecteerd beginnen ze aan het coachings traject. Dit bestaat uit twee introductiedagen, vervolgens is er de Questrrek (6 dagen) daarna volgt het coachingsprogramma (1-4 orientatie dagen) en daarna het traineeship (1-3 jaar). (later meer uitgebreide informatie hierover). Op mijn tweede dag ben ik naar de tweede introductiedag geweest. Deze vond plaats bij Child care- Orchid garden. Een mooie organisatie: De laatste 20 jaar zijn er ontzettend veel weeshuizen opgezet in Nepal. Veel van de kinderen die in de weeshuizen wonen, zijn helemaal geeneens wees. ongeveer 72% heeft gewoon een of meerdere ouders. Vaak worden de kinderen bij gezinnen weggehaald door Weeshuis eigenaren met de belofte dat er beter voor ze wordt gezorgd. Maar meestal eindigd het in dat de kinderen slecht worden verzorgd (geen aandacht, veiligheid, eten, drinken) of naar India worden te verhandeld om hier te werken een circus of in de prositutie. Vervolgen verdienen de weeshuiseigenaren veel geld door internationale vrijwiligers (die waanzinnig veel geld betalen om ergens te mogen vrijwilligen) en door kinderhandel.
Bij Orchid garden hebben ze daar iets op bedacht: Zo hebben ze een dagopvang opgezet, waar kinderen over dag naartoe kunnen gaan, zodat de ouders in de tussentijd kunnen werken en geld kunnen verdienen. Orchid garden is dus een soort van oppas, waarbij de kinderen les krijgen, eten en drinken en aandacht van de begeleiders krijgen. Niet alleen goed zodat de ouders kunnen blijven werken, maar omdat op deze manier alle kinderen thuis kunnen opgroeien bij hun papa en mama. (erg belangrijk voor het opgroeien van een kind). Een wonderbaarlijk verschijnsel op de daycare: Een paar keer per dag worden alle peuters/kleuters tegelijkertijd op een potje gezet. Terwijl ze met ze 30e naast elkaar op een potje zitten, krijgen ze les en worden er liedjes gezongen.
Na het zien van deze wonderbaarlijke vertoning, begon de introductie. Deze werd geleid door Mark, Dilip en Dipana (Nepalese coaches). De deelnemersgroep bestond uit Prakash (een beginnend Nepalees coach, die net als ik eerst meegaat als deelnemer en daarna als coach), Sterre (mede stagiaire) Lieke (28, die haar afstudeer opdracht doet bij MCC), 8 Nepalese jongens/meisjes en mijzelf. Terwijl de senuwachtige jongeren mij met grote ogen aankeken (ik ben een soort van blonde GVR hier met mijn 175 t.o.v. het gemiddelde van 145cm). begonnen we met kenninsmakingspelletjes/oefeningen en uitleg over Theory U.
Theory U bestaat uit 3 stappen die wordt toegepast tijdens de Quest trek:
Open your Mind (aandachtig luisteren naar anderen, open staan voor nieuw mensen/omgevingen, kijken met een open frisse blik naar een mogelijke verandering- open your heart (kwetsbaarheid tonen naar anderen, ervoor anderen zijn), open your will (willen veranderen, verandering willen toepassen). Hierna hebben we als groep, groepsregels opgesteld. En hebben we de laatste dingen besproken voor de trekking.
Na de introductie zijn er nog 1 april grapjes met ons uitgehaald, en hebben we een Tempel gezien waar ze lijken verbranden. (Daar zijn we niet naartoe gegaan, want dan kostte veel geld).
Op derde dag heb ik de laatste dingen voor mijn de trektocht bij elkaar gesmokkeld in Thamel (het touristische gedeelte van Kathmandu, waar ze overal dezelfde dingen verkopen, en waar je ook bars/clubs hebt). Daarna heb ik voor de trekking net als de andere jongeren, een biografie geschreven over mijn leven. Sávonds volgde een bijzondere ontmoeting met Marik (mijn grootste vijand van de middelbare school, nu een goede kennis, en ook stage lopend in Nepal). Met zijn vieren zijn we door kleine Kathamandese straatjes gelopen, met mooie uitzichten om uiteindelijk te eindigen bij de grootste Stupha van Kathmandu. (Ongelovelijk mooi)
Na een hele korte nacht met weinig slaap, begon op mijn vierde pas het echte grote avontuur: De Questtrek. Met een rugtas vol, en mijn mega grote wandelschoenen aan mijn voeten vertrokken we op dag 5 om half 7 in de ochtend de bergen in. Het eerste stuk was zwaar: Gelijk stijl de bergen op, bloedhitte en gelijk een stilte tocht die je in eentje moest afleggen. Maar ik voelde me goed: Het was mooi, het was fysiek zwaar, maar een uitdaging, en ik voelde me gelijk heel gelukkig met het feit dat ik mee mocht op Questtrek. Tijdens de stilte tocht moesten we nadenken over onze talenten, waarna we na het eerste uur lopen in groepsgesprekken op verder gingen. Na de gesprekken volgde een zware tocht, 3 uur lang de berg op terwijl we in kleine groepjes van 4-5 deelnemers onze biografie aan elkaar vertelde. Naast het feit dat ik een paar keer per uur dacht dat ik doodgang, vond ik de verhalen van de andere erg heftig om te horen. Ook mijn eigen verhaal heb ik niet zonder tranen kunnen vertellen, en gecombineerd mhet fysiek vond ik het op bepaalde momenten echt niet meer zo leuk als het eerste uur. Na een aantal groepsoefeningen zijn we in de regen afgedaald en kwamen we bij het eerste hotel aan. Een eurogidhs gevoel ging door mijn lichaam heen, totdat Mark vertelde dat hij nog een stuk wilde lopen. (Grmpft). Sávonds mijn eerste Dal Bhat gegeten (rijst met verschillende sausjes, met daar overheen een soort van soep saus). Daarna zijn we met de groep in de grote tent gaan zitten, waarbij we hebben gemediteerd en waarbij de dag hebben besproken me de Talking Stick. (Hier wordt de stok gezien als iets heiligs, waarbij d.m.v. de goden je alleen belangrijke dingen laten zeggen, maar hij ziet er vooral uit als een houten stok met denneappels eraan).
Korte nacht slapen, en om half 6(!!!) start iedere dag met hardlopen, karate, rek-strek oefeningen, mediteren en elkaars dromen bespreken (om hier wijsheid uit te halen). Daarna volgt het ontbijt (soort van donut/bambeloenie met een ei erop) om vervolgens verder te lopen. De eerste oefening was een vertrouwingsoefening waarbij je in koppels van twee (de een geblinddoekt) de bergen ging bewandelen terwijl je door de ander werd begeleid. Dit wisselde zich om, waarna een wandeling de berg af van twee uur volgde waarin je in het zelfde koppel in discussie ging over wat vertrouwen voor jou betekende. Ik was ingedeeld met Sjorsjitie, een van de Nepalese jongeren. In het begin oogte ze iets wat verlegen, maar na de vertrouwings oefening bloeide ze helemaal op. In de twee uur dat ik met haar liep, vertelde ze de meest bijzondere verhalen. Zoals het verhaal dat ze een keer oog in oog met een tijger had gestaan, maar dat ze door haar rust/kalmte de tijger had weggejaagd. Ook vertelde ze dat ze later een sterke en ofhankelijk vrouw wilde doen,.zonder man. (‘ik haat trouwen met mannen, want mannen pakken hier alles van je af’.) Naast de mooie verhalen, was ze ook een goede gids. Zo vertelde ze over de bergen en de planten, en hoe je het beste de berg af kon wandelen. (daarvoor ging ik vaak op mijn bek). Na nogmaals een paar keer gedacht te hebben dat ik dood ging, hebben we smiddags een vertrouwings oefening gedaan. Een voor een moest we op een vehoging gaan staan waarbij we geblinddoekt ons moesten laten in de armen van de anderen. De eerste paar keer durfde ik niet: Met tranen in mijn ogen wilde ik me graag laten vallen, maar was telkens te bang. Tot het moment dat ik dacht ‘Fuck it, ik doe he gewoon’. En toen ging het plots ineens soepeltjes. En voelde ik alsof ik in de hemel belandde, toen ik in de armen van de jongeren viel. Daarna voelde nog een extra lange tocht de bergen in. Op sommige stukjes moest je echt klimmen, maar er was ons een hele mooie top beloofd, dus dat was het doel. Toen we bijna de top bereikte, begon he alleen heel hard te stormen. Lichtelijk in paniek waande ik mijn in een soort van potloodventer achtige regenjas, en samen met Sterre en de gids begon ik in een stormachtige omgeving de top te beklimmen. Het was best eng, en toen we eenmaal de top hadden bereikt was er geen uitzicht te zien. Savonds afgesloten met Dal bhat (dat eet je hier dus bij elke lunch en bij elk diner) en de talking stick. Sávonds moesten we drie dingen op schrijven waar we zelfvertrouwen van kregen en drie dingen waardoor we onzeker werden. Hierna volgde een heel interessant een op een gesprek met Mark, waarbij er veel nieue inzichten kwamen. Zo had ik opgeschreven dat ik vooral zelfvertrouwen krijg als ik iets heb laten zien (zoals bijvoorbeeld mijn talenten, theater spelen, presenteren etc.) en hier op complimentjes krijg. (kort gezegd: Als ik me gezien voel). Mark was hier lichtelijk van geschrokken, omdat wanneer ik ies goed heb gedaan, en ik geen complimentjes/feedback hieover ontvang, ik niet het gevoel heb dat ik het goed heb gedaan. Onder begeleiding van Mark heb ik andere manieren bedacht waarvan ik zelfvertrouwen krijg en heb ik het kaartje ‘complimentjes geven mij zelfvertrouwen’ verscheurd.
Dag drie begon met hardlopen en meditatie. En hierna volgde de stilte dag. Deze begon met een oefening waarbij we onze grootste angst moesten tekenen en waarna een op een coaching over angsten volgen. Vervolgens kregen we een kaartje met vragen over agnst, en begon de twee en een half durende stite wandeling alleen. Een prachtige wandeling, eerst door het bos, een dorpej vol alcholisten en toen de berg op. Het eerste echte moment waarvan ik overtuid was dat ik genoot van de omgeving en het wandelen. Helemaal stil ben ik niet geweest, ergens halverwege kwam ik een van de gidsen tegen. Vanaf moment hebben we hele interessante gesprekken gehad over de politiek situatie in Nepal, het verschil van kasten, bruiloften en begravenissen in Nepal. Tijdens het gesprek kwam ik erachter dat alle jongeren uit de Questtrek van verschillende kasten kwamen. De reden dat er niet ove werd gepraat, is omdat sommige van de jongeren (meestal uit lage kasten) zich schamen voor hun kasten en achtergrond. Een aantal van de jongeren zijn ook geadopteerd, waardoor ze geeneens weten uit welke kasten ze komen - of wanneer ze jarig zijn. Stiekem moest ik dus stil zijn, maar ik vond het gesprek zo waardevol dat ik de stilte dag een beetje achter mij liet. Savonds kwamen we aan bij een prachtige hotteltje midden op de bergen, waar ik voor het eerst weer gedouched hebt. (beste douche ooit, ik voelde mij als herboren).
Oefening:
Eind van de middag hebben we een persoonlijkheios opstelling gedaan. De oefening ging over de boze/goede wolven die in je leven en je weerhouden/aansturen om dingen te doen. De eerste opstelling ging over mij en mijn boze wolven. Ik moest het in midden zitten, en naast mij vertolkte iemand de boze wolf en aan de andere kant iemand de goede wolf. De opdracht was om aan iets te denken wat je eigenlijk heel graag had willen doen in je leven, maar niet (meer) doet. De training was om de boze wolf zo klein mogelijk te maken, zodat je alleen nog luisterde naar de goede wolf. Ik dacht tijdens de oefening vooral aan het spelen van theater, eigenlijk wilde ik dat al jaren graag wil doen, maar mijn grote boos schreeuwde zo hard dat ik het niet meer wilde doen. Ik kwma er tijdens de oefening heel erg achter dat mijn grote boze wolf, wel heel groot en boos is en dat ik er eigelijk niet meer naar moet luisteren. Want tijdens de opstellingen merkte i dat het heelergleuk vond om een boze en goede wolf te spelen, en dat ik theater spelen erg leuk vind.
Savonds hebben we hints met elkaar gespeeld. Waarbij ik een bevalling moest uitbeelden. (was best grappig)
De volgende dag tijdens het hardlopen erg hard gevallen (was ook best grappig). En daarna was het tijd voor de zwaarste wandeling. Helemaal naar het topje van de berg. Na twee en een half uur naar boven te hebben lopen en ongeveer 7 huilend gezegd te hebben dat ik dood ging, heb ik een uur voor dat we de top bereikte moeten besluiten om naar beneden te gaan. Hoe graag ik de top ook wilde bereiken, ik kreeg last van hoogteziekte, en terwijl Mark al huppelend de berg op rende was hij voor mij slechts een waas die ik niet meer hoorde. Ik ben toen samen met Sterre naar beneden geleid door een van de gidsen. Na anderhalfuur weer naar beneden te hebben gelopen, ging het een stuk beter en hebben we kunnen genieten van de tocht. (Fotos gemaakt met het leger).
Savonds heb ik met de bergen en ondergaande zon op de achtergrond een van de mooiste oefeningen gedaan. ‘Walk of life’ Waarbij je in 5 stappen naar de komende 5 jaar loopt. Zo moest ik d.m.v. een opsteling lopen naar het punt waarin ik 28 was. Ik zag mezelf voor me als een gelukkig vrouw van 28, waarbij ik was gegroeid en bezig was met het werk dat ik leuk vond. Daarna moest ik stappen terug lopen, waarbij ik ging kijken naar de punten waar ik minder blij mee was in mijn leven, en naar de dingen die mij tegenhielden. Door deze inzicht, en he inzicht waar ik graag wil staan op mijn 28e, heb ik een stappenplan gemaakt aan waar ik de komende 5 jaar wil werken. Op deze manier werd het voor mij duidelijk waaraan ik moet gaan werken, om te komen waar ik het liefste wil zijn.
Daarna hebben we muziek gemaakt met de gitaar van Mark (telefoon/ipods zijn verboden op de Questrek dus een keer muziek was heel erg fijn). En hebben we gedanst, en gezongen. Mark speelde zelfs een van de liedjes die is gespeeld op de begrafenis van mijn vriendje. (opnieuw tranen in mijn ogen, omdat ik het zo mooi vond).
DE volgende dag zijn we helemaal naar beneden gelopen. En ondanks de eindeloze rijstvelden en alle mooie dorpjes, waarbij ik voor het eerst goed het verschil van kasten kon zien (in het ene dorpje waren ze super mooi gekleed, en keken ze heel trots, terwijl in het andere dorp de kinderen geen kleren hadden, en weinig voedsel om te ete) vond ik dit de meest heftigste dag. Mijn onervaren bergklimmende lichaam wilde niet meer, en ik genoot niet ten top van de tocht. Wel heb ik samen met mijn begeleider een plan verzonnen tijdens de tocht over hoe ik na de trektocht door wil gaan met de doelen die ik heb gecreerd in mijn leven. Eenmaal aangekomen bij het laaste hotelletje kwamen we aan in een klein paradijs. Heel mooi schattig Frans hoteletje, onder aan de bergen, aan een prachtige rivier. Na wat slapen ben ik met de jongeren naar de riveri gegaan, zijn we op onze bloten voete op rotsen geklommen en hebben we pootje gebaad. Daarna mochten we popcorn en cola (lekkerste cola ooit) en hebben we de oefeningen Ḿagic Bus’gedaan Over de ‘bus’ met eigenschappen die je graag in je leven meer wilt ontwikkelen en uiten. Savonds werden we verrast met een uitgebreidde dal bhat met kip. Na 6 dagen van hetzelfde ontbijt/.lunch en diner voelde deze dal bhat als een koningsmaaltijd, en de kip als echt mannen eten. Hierna volgde de bonte avond, waarbij we allen 1 minuut de tijd kregen om onze talenten te laten zien. Ik koos ervoor om een klein theater stukje te maken over Nederlandse meisjes die een berg bewandelde. Lieke en Sterre (de andere Nederlandse meisjes) speelde mee, en het was erg leuk om te doen! De jongeren moesten erg lachen om ons, en aan het eind van de bonteavond kregen we de prijs voor beste act. Savonds gitaar liedjes gespeeld, en rond het kampvuur gezeten. De laatste dag moesten we nog twee uur lopen, maar dit viel reuze mee na elke 6 dag zes uur lopen. De tocht was heel leuk: Het verlegen meisje waarmee ik eerst had gepraat was helemaal los gekomen, en was de hele tocht mijn toneelstukje na aan het doen. ( Tijdens het toneelstukje deed ik een bevalling na door middel van mijn meegenomen knuffel uit te poepen op de berg) en dit was zij gedurende del aatste tocht steeds aan het na doen. Ook hebben we samen justin bieber liedjes gezongen, terwijl we langs rivieren, watervallen en dorpjes liepen. Als lunch hebben we voor een laatste keer Dal Bhat gegeten, en daarna volgde de laatste oefeningen.
En toen kwam misschien wel het allervetste van de reis: In een soort van Indiaanse grote bus zijn we teruggebracht naar Kathmandu. Gelijk werd er keihard Indiaanse muziek opgezet en was iedereen als gekken aan het dansen. Op dat moment voelde ik me een van de gelukkigste mensen op aarde. Daarna viel iedereen als snel in de slaa in de bus, en heb ik samen met Sterre intens genoten van alles wat we zagen. We reden door bergen, dorpjes en rijstvelden en alles was mooi. Voor het eerst was ik me zo bewust van mijn omgeving, en kon ik intens genieten van alles wat ik zag.
De jongeren moesten huilen na de trektocht, hun dankbaarheid voor deze kans was groter dan ooit, en net als wij waren ze erg verdrietig dat het grote mooie avontuur alweer voorbij was.
Na de questtrek heb ik lang nagenote op de vensterbank van het hotel. Zoveel zorgen die opeens van mijn schouder afvielen, en zoveel liefde die ik voelde voor de mens om mij heen. Ik genoot van alles wat er maar geberude, en was een gelukkig mens. Helaas duurde de euroferie niet heel lang, omdat ik op de terugkomstdag er ziek werd. Door een vermoedelijke voedselvergifting veel overgegeven, en me daarna geen houding meer te geven op het toilet. De volgende dag hoge koorts gehad, en de bezorgde vrouwtjes van hotel wilde mij graag naar een ziekhnuis brengen. Bij de gedachte aan nog een ziekenhuis bezoek in het buitenland wilde ik zo snel mogelijk beter voelen, en heb ik me in een mum van tijd volgegooid met ORS en andere ondeffieneerbare pillen. Gelukkig was ik na een paar uur slapen al wat beter. (en 3 kilo lichter).
Na een vlucht van 12 uur, in een lichtelijk vercrackt vliegtuig (lees: vliegende bus) van Malysia Airlines kwam ik aan in Kuala Lumper (de hoofdstad van Maleisië.) Het was er mooi en rook lekker, het deed me zelfs een klein beetje denken aan Tunesië). Het vliegtuigje naar Kathmandu was fantastisch, en vol met kleine (lichtelijk uit hun mond stinkende en senuwachtige) Nepalese mannetjes. Omdat het vliegtuigje zo klein was leek het net alsof we in een helikopter zaten, en het uitzicht was geweldig. Het begon in Maleisi waar je eindeloze palmboombossen had, gecombineerd waanzinnige rijstvelden en met grote torens. Daarna de tallloze helderblauwe spierwitte Thaise eilandjes, en na een Indiaanse maatijd (!!) vlogen we rondcirkelend naar beneden over de prachtige bergen van Kathmandu. Aangekomen op het vliegveld werd ik opgehaald door Mark (stage begeleider vanuit Nederland) en Sterre (andere stagiare). Met aan mijn hals een ge(k)regen bloemenkrans, betrad ik de eerste straten van Kathmandu. Hechtisch, smerig, en gelijk al veel moeders met naakte kindjes op hun arm. Het eerste wat Mark tegen me zei was: ‘Gaia, het leven bestaat uit keuzen maken. Je hebt nu de keuze uit drie dingen om te doen: Of je loopt naar het hotel, of je neemt de local bus, of je gaat met Sterre met de taxi.’. En hoewel me het avontuur van alle kanten riep, wilde mijn wazige hoofd alleen maar graag slapen en nam ik de taxi naar het hotel. Daar aangekomen, heb ik een uurtje geslapen. Het liefste wilde ik meer, om mijn vermoeide lichaam de rust te geven. Maar omdat ik bang was dat ik gelijk in mezelf zou keren (en in mijn eigen wereldje zou keren) en mensen zou missen, besloot ik om gelijk door te gaan naar het eerste avontuur met Mark en Sterre. Zo kwam ik na een hectische en chaotische tocht van ongeveer 2 en half uur met allemaal leipe local busjes door de bergen aan in een dorpje net buiten Kathmandu. We bezochten hier een eco foundation. Een super mooie plek, waarbij internationale ‘hippie’ vrijwilligers met de lokale bevolking een zelfvoorziendende samenleving aan het creeren zijn. Zo hebben ze allemaal kleine huisjes gebouwd d.m.v klei en flessen. (zag er heel mooi uit). Hebben ze bijen, maken ze van poep gas, verbouwen ze hun eigen groenten en fruit en hebben ze ook hun eigen verpleegtehuis. Bij deze eco foundation gaan we orientatie dagen voor jongeren organiseren, waarbij de jongeren de foundation leren kennen. En waar ze workshops krijgen, en documentaires of o.a. duurzaamheid te zien krijgen. Na de workshops organiseren we een korte hiking de berg op, waarbij we niet alleen coachings gesprekken gaan volgen, maar ook kijken naar de flora en founa van het dorpje.
De tweede dag stond in het teken van de ontmoeting met de jongeren. Om het systeem uit te leggen:
Voordat de jongeren het coachingsprogramma ingaan, worden ze geselecteerd door Mountain child Care en hun partners organisaties. Er volgen dan een aantal groepsoefeningenen en individuele gesprekken, waarbij hun motivatie wordt getest. Als ze worden geselecteerd beginnen ze aan het coachings traject. Dit bestaat uit twee introductiedagen, vervolgens is er de Questrrek (6 dagen) daarna volgt het coachingsprogramma (1-4 orientatie dagen) en daarna het traineeship (1-3 jaar). (later meer uitgebreide informatie hierover). Op mijn tweede dag ben ik naar de tweede introductiedag geweest. Deze vond plaats bij Child care- Orchid garden. Een mooie organisatie: De laatste 20 jaar zijn er ontzettend veel weeshuizen opgezet in Nepal. Veel van de kinderen die in de weeshuizen wonen, zijn helemaal geeneens wees. ongeveer 72% heeft gewoon een of meerdere ouders. Vaak worden de kinderen bij gezinnen weggehaald door Weeshuis eigenaren met de belofte dat er beter voor ze wordt gezorgd. Maar meestal eindigd het in dat de kinderen slecht worden verzorgd (geen aandacht, veiligheid, eten, drinken) of naar India worden te verhandeld om hier te werken een circus of in de prositutie. Vervolgen verdienen de weeshuiseigenaren veel geld door internationale vrijwiligers (die waanzinnig veel geld betalen om ergens te mogen vrijwilligen) en door kinderhandel.
Bij Orchid garden hebben ze daar iets op bedacht: Zo hebben ze een dagopvang opgezet, waar kinderen over dag naartoe kunnen gaan, zodat de ouders in de tussentijd kunnen werken en geld kunnen verdienen. Orchid garden is dus een soort van oppas, waarbij de kinderen les krijgen, eten en drinken en aandacht van de begeleiders krijgen. Niet alleen goed zodat de ouders kunnen blijven werken, maar omdat op deze manier alle kinderen thuis kunnen opgroeien bij hun papa en mama. (erg belangrijk voor het opgroeien van een kind). Een wonderbaarlijk verschijnsel op de daycare: Een paar keer per dag worden alle peuters/kleuters tegelijkertijd op een potje gezet. Terwijl ze met ze 30e naast elkaar op een potje zitten, krijgen ze les en worden er liedjes gezongen.
Na het zien van deze wonderbaarlijke vertoning, begon de introductie. Deze werd geleid door Mark, Dilip en Dipana (Nepalese coaches). De deelnemersgroep bestond uit Prakash (een beginnend Nepalees coach, die net als ik eerst meegaat als deelnemer en daarna als coach), Sterre (mede stagiaire) Lieke (28, die haar afstudeer opdracht doet bij MCC), 8 Nepalese jongens/meisjes en mijzelf. Terwijl de senuwachtige jongeren mij met grote ogen aankeken (ik ben een soort van blonde GVR hier met mijn 175 t.o.v. het gemiddelde van 145cm). begonnen we met kenninsmakingspelletjes/oefeningen en uitleg over Theory U.
Theory U bestaat uit 3 stappen die wordt toegepast tijdens de Quest trek:
Open your Mind (aandachtig luisteren naar anderen, open staan voor nieuw mensen/omgevingen, kijken met een open frisse blik naar een mogelijke verandering- open your heart (kwetsbaarheid tonen naar anderen, ervoor anderen zijn), open your will (willen veranderen, verandering willen toepassen). Hierna hebben we als groep, groepsregels opgesteld. En hebben we de laatste dingen besproken voor de trekking.
Na de introductie zijn er nog 1 april grapjes met ons uitgehaald, en hebben we een Tempel gezien waar ze lijken verbranden. (Daar zijn we niet naartoe gegaan, want dan kostte veel geld).
Op derde dag heb ik de laatste dingen voor mijn de trektocht bij elkaar gesmokkeld in Thamel (het touristische gedeelte van Kathmandu, waar ze overal dezelfde dingen verkopen, en waar je ook bars/clubs hebt). Daarna heb ik voor de trekking net als de andere jongeren, een biografie geschreven over mijn leven. Sávonds volgde een bijzondere ontmoeting met Marik (mijn grootste vijand van de middelbare school, nu een goede kennis, en ook stage lopend in Nepal). Met zijn vieren zijn we door kleine Kathamandese straatjes gelopen, met mooie uitzichten om uiteindelijk te eindigen bij de grootste Stupha van Kathmandu. (Ongelovelijk mooi)
Na een hele korte nacht met weinig slaap, begon op mijn vierde pas het echte grote avontuur: De Questtrek. Met een rugtas vol, en mijn mega grote wandelschoenen aan mijn voeten vertrokken we op dag 5 om half 7 in de ochtend de bergen in. Het eerste stuk was zwaar: Gelijk stijl de bergen op, bloedhitte en gelijk een stilte tocht die je in eentje moest afleggen. Maar ik voelde me goed: Het was mooi, het was fysiek zwaar, maar een uitdaging, en ik voelde me gelijk heel gelukkig met het feit dat ik mee mocht op Questtrek. Tijdens de stilte tocht moesten we nadenken over onze talenten, waarna we na het eerste uur lopen in groepsgesprekken op verder gingen. Na de gesprekken volgde een zware tocht, 3 uur lang de berg op terwijl we in kleine groepjes van 4-5 deelnemers onze biografie aan elkaar vertelde. Naast het feit dat ik een paar keer per uur dacht dat ik doodgang, vond ik de verhalen van de andere erg heftig om te horen. Ook mijn eigen verhaal heb ik niet zonder tranen kunnen vertellen, en gecombineerd mhet fysiek vond ik het op bepaalde momenten echt niet meer zo leuk als het eerste uur. Na een aantal groepsoefeningen zijn we in de regen afgedaald en kwamen we bij het eerste hotel aan. Een eurogidhs gevoel ging door mijn lichaam heen, totdat Mark vertelde dat hij nog een stuk wilde lopen. (Grmpft). Sávonds mijn eerste Dal Bhat gegeten (rijst met verschillende sausjes, met daar overheen een soort van soep saus). Daarna zijn we met de groep in de grote tent gaan zitten, waarbij we hebben gemediteerd en waarbij de dag hebben besproken me de Talking Stick. (Hier wordt de stok gezien als iets heiligs, waarbij d.m.v. de goden je alleen belangrijke dingen laten zeggen, maar hij ziet er vooral uit als een houten stok met denneappels eraan).
Korte nacht slapen, en om half 6(!!!) start iedere dag met hardlopen, karate, rek-strek oefeningen, mediteren en elkaars dromen bespreken (om hier wijsheid uit te halen). Daarna volgt het ontbijt (soort van donut/bambeloenie met een ei erop) om vervolgens verder te lopen. De eerste oefening was een vertrouwingsoefening waarbij je in koppels van twee (de een geblinddoekt) de bergen ging bewandelen terwijl je door de ander werd begeleid. Dit wisselde zich om, waarna een wandeling de berg af van twee uur volgde waarin je in het zelfde koppel in discussie ging over wat vertrouwen voor jou betekende. Ik was ingedeeld met Sjorsjitie, een van de Nepalese jongeren. In het begin oogte ze iets wat verlegen, maar na de vertrouwings oefening bloeide ze helemaal op. In de twee uur dat ik met haar liep, vertelde ze de meest bijzondere verhalen. Zoals het verhaal dat ze een keer oog in oog met een tijger had gestaan, maar dat ze door haar rust/kalmte de tijger had weggejaagd. Ook vertelde ze dat ze later een sterke en ofhankelijk vrouw wilde doen,.zonder man. (‘ik haat trouwen met mannen, want mannen pakken hier alles van je af’.) Naast de mooie verhalen, was ze ook een goede gids. Zo vertelde ze over de bergen en de planten, en hoe je het beste de berg af kon wandelen. (daarvoor ging ik vaak op mijn bek). Na nogmaals een paar keer gedacht te hebben dat ik dood ging, hebben we smiddags een vertrouwings oefening gedaan. Een voor een moest we op een vehoging gaan staan waarbij we geblinddoekt ons moesten laten in de armen van de anderen. De eerste paar keer durfde ik niet: Met tranen in mijn ogen wilde ik me graag laten vallen, maar was telkens te bang. Tot het moment dat ik dacht ‘Fuck it, ik doe he gewoon’. En toen ging het plots ineens soepeltjes. En voelde ik alsof ik in de hemel belandde, toen ik in de armen van de jongeren viel. Daarna voelde nog een extra lange tocht de bergen in. Op sommige stukjes moest je echt klimmen, maar er was ons een hele mooie top beloofd, dus dat was het doel. Toen we bijna de top bereikte, begon he alleen heel hard te stormen. Lichtelijk in paniek waande ik mijn in een soort van potloodventer achtige regenjas, en samen met Sterre en de gids begon ik in een stormachtige omgeving de top te beklimmen. Het was best eng, en toen we eenmaal de top hadden bereikt was er geen uitzicht te zien. Savonds afgesloten met Dal bhat (dat eet je hier dus bij elke lunch en bij elk diner) en de talking stick. Sávonds moesten we drie dingen op schrijven waar we zelfvertrouwen van kregen en drie dingen waardoor we onzeker werden. Hierna volgde een heel interessant een op een gesprek met Mark, waarbij er veel nieue inzichten kwamen. Zo had ik opgeschreven dat ik vooral zelfvertrouwen krijg als ik iets heb laten zien (zoals bijvoorbeeld mijn talenten, theater spelen, presenteren etc.) en hier op complimentjes krijg. (kort gezegd: Als ik me gezien voel). Mark was hier lichtelijk van geschrokken, omdat wanneer ik ies goed heb gedaan, en ik geen complimentjes/feedback hieover ontvang, ik niet het gevoel heb dat ik het goed heb gedaan. Onder begeleiding van Mark heb ik andere manieren bedacht waarvan ik zelfvertrouwen krijg en heb ik het kaartje ‘complimentjes geven mij zelfvertrouwen’ verscheurd.
Dag drie begon met hardlopen en meditatie. En hierna volgde de stilte dag. Deze begon met een oefening waarbij we onze grootste angst moesten tekenen en waarna een op een coaching over angsten volgen. Vervolgens kregen we een kaartje met vragen over agnst, en begon de twee en een half durende stite wandeling alleen. Een prachtige wandeling, eerst door het bos, een dorpej vol alcholisten en toen de berg op. Het eerste echte moment waarvan ik overtuid was dat ik genoot van de omgeving en het wandelen. Helemaal stil ben ik niet geweest, ergens halverwege kwam ik een van de gidsen tegen. Vanaf moment hebben we hele interessante gesprekken gehad over de politiek situatie in Nepal, het verschil van kasten, bruiloften en begravenissen in Nepal. Tijdens het gesprek kwam ik erachter dat alle jongeren uit de Questtrek van verschillende kasten kwamen. De reden dat er niet ove werd gepraat, is omdat sommige van de jongeren (meestal uit lage kasten) zich schamen voor hun kasten en achtergrond. Een aantal van de jongeren zijn ook geadopteerd, waardoor ze geeneens weten uit welke kasten ze komen - of wanneer ze jarig zijn. Stiekem moest ik dus stil zijn, maar ik vond het gesprek zo waardevol dat ik de stilte dag een beetje achter mij liet. Savonds kwamen we aan bij een prachtige hotteltje midden op de bergen, waar ik voor het eerst weer gedouched hebt. (beste douche ooit, ik voelde mij als herboren).
Oefening:
Eind van de middag hebben we een persoonlijkheios opstelling gedaan. De oefening ging over de boze/goede wolven die in je leven en je weerhouden/aansturen om dingen te doen. De eerste opstelling ging over mij en mijn boze wolven. Ik moest het in midden zitten, en naast mij vertolkte iemand de boze wolf en aan de andere kant iemand de goede wolf. De opdracht was om aan iets te denken wat je eigenlijk heel graag had willen doen in je leven, maar niet (meer) doet. De training was om de boze wolf zo klein mogelijk te maken, zodat je alleen nog luisterde naar de goede wolf. Ik dacht tijdens de oefening vooral aan het spelen van theater, eigenlijk wilde ik dat al jaren graag wil doen, maar mijn grote boos schreeuwde zo hard dat ik het niet meer wilde doen. Ik kwma er tijdens de oefening heel erg achter dat mijn grote boze wolf, wel heel groot en boos is en dat ik er eigelijk niet meer naar moet luisteren. Want tijdens de opstellingen merkte i dat het heelergleuk vond om een boze en goede wolf te spelen, en dat ik theater spelen erg leuk vind.
Savonds hebben we hints met elkaar gespeeld. Waarbij ik een bevalling moest uitbeelden. (was best grappig)
De volgende dag tijdens het hardlopen erg hard gevallen (was ook best grappig). En daarna was het tijd voor de zwaarste wandeling. Helemaal naar het topje van de berg. Na twee en een half uur naar boven te hebben lopen en ongeveer 7 huilend gezegd te hebben dat ik dood ging, heb ik een uur voor dat we de top bereikte moeten besluiten om naar beneden te gaan. Hoe graag ik de top ook wilde bereiken, ik kreeg last van hoogteziekte, en terwijl Mark al huppelend de berg op rende was hij voor mij slechts een waas die ik niet meer hoorde. Ik ben toen samen met Sterre naar beneden geleid door een van de gidsen. Na anderhalfuur weer naar beneden te hebben gelopen, ging het een stuk beter en hebben we kunnen genieten van de tocht. (Fotos gemaakt met het leger).
Savonds heb ik met de bergen en ondergaande zon op de achtergrond een van de mooiste oefeningen gedaan. ‘Walk of life’ Waarbij je in 5 stappen naar de komende 5 jaar loopt. Zo moest ik d.m.v. een opsteling lopen naar het punt waarin ik 28 was. Ik zag mezelf voor me als een gelukkig vrouw van 28, waarbij ik was gegroeid en bezig was met het werk dat ik leuk vond. Daarna moest ik stappen terug lopen, waarbij ik ging kijken naar de punten waar ik minder blij mee was in mijn leven, en naar de dingen die mij tegenhielden. Door deze inzicht, en he inzicht waar ik graag wil staan op mijn 28e, heb ik een stappenplan gemaakt aan waar ik de komende 5 jaar wil werken. Op deze manier werd het voor mij duidelijk waaraan ik moet gaan werken, om te komen waar ik het liefste wil zijn.
Daarna hebben we muziek gemaakt met de gitaar van Mark (telefoon/ipods zijn verboden op de Questrek dus een keer muziek was heel erg fijn). En hebben we gedanst, en gezongen. Mark speelde zelfs een van de liedjes die is gespeeld op de begrafenis van mijn vriendje. (opnieuw tranen in mijn ogen, omdat ik het zo mooi vond).
DE volgende dag zijn we helemaal naar beneden gelopen. En ondanks de eindeloze rijstvelden en alle mooie dorpjes, waarbij ik voor het eerst goed het verschil van kasten kon zien (in het ene dorpje waren ze super mooi gekleed, en keken ze heel trots, terwijl in het andere dorp de kinderen geen kleren hadden, en weinig voedsel om te ete) vond ik dit de meest heftigste dag. Mijn onervaren bergklimmende lichaam wilde niet meer, en ik genoot niet ten top van de tocht. Wel heb ik samen met mijn begeleider een plan verzonnen tijdens de tocht over hoe ik na de trektocht door wil gaan met de doelen die ik heb gecreerd in mijn leven. Eenmaal aangekomen bij het laaste hotelletje kwamen we aan in een klein paradijs. Heel mooi schattig Frans hoteletje, onder aan de bergen, aan een prachtige rivier. Na wat slapen ben ik met de jongeren naar de riveri gegaan, zijn we op onze bloten voete op rotsen geklommen en hebben we pootje gebaad. Daarna mochten we popcorn en cola (lekkerste cola ooit) en hebben we de oefeningen Ḿagic Bus’gedaan Over de ‘bus’ met eigenschappen die je graag in je leven meer wilt ontwikkelen en uiten. Savonds werden we verrast met een uitgebreidde dal bhat met kip. Na 6 dagen van hetzelfde ontbijt/.lunch en diner voelde deze dal bhat als een koningsmaaltijd, en de kip als echt mannen eten. Hierna volgde de bonte avond, waarbij we allen 1 minuut de tijd kregen om onze talenten te laten zien. Ik koos ervoor om een klein theater stukje te maken over Nederlandse meisjes die een berg bewandelde. Lieke en Sterre (de andere Nederlandse meisjes) speelde mee, en het was erg leuk om te doen! De jongeren moesten erg lachen om ons, en aan het eind van de bonteavond kregen we de prijs voor beste act. Savonds gitaar liedjes gespeeld, en rond het kampvuur gezeten. De laatste dag moesten we nog twee uur lopen, maar dit viel reuze mee na elke 6 dag zes uur lopen. De tocht was heel leuk: Het verlegen meisje waarmee ik eerst had gepraat was helemaal los gekomen, en was de hele tocht mijn toneelstukje na aan het doen. ( Tijdens het toneelstukje deed ik een bevalling na door middel van mijn meegenomen knuffel uit te poepen op de berg) en dit was zij gedurende del aatste tocht steeds aan het na doen. Ook hebben we samen justin bieber liedjes gezongen, terwijl we langs rivieren, watervallen en dorpjes liepen. Als lunch hebben we voor een laatste keer Dal Bhat gegeten, en daarna volgde de laatste oefeningen.
En toen kwam misschien wel het allervetste van de reis: In een soort van Indiaanse grote bus zijn we teruggebracht naar Kathmandu. Gelijk werd er keihard Indiaanse muziek opgezet en was iedereen als gekken aan het dansen. Op dat moment voelde ik me een van de gelukkigste mensen op aarde. Daarna viel iedereen als snel in de slaa in de bus, en heb ik samen met Sterre intens genoten van alles wat we zagen. We reden door bergen, dorpjes en rijstvelden en alles was mooi. Voor het eerst was ik me zo bewust van mijn omgeving, en kon ik intens genieten van alles wat ik zag.
De jongeren moesten huilen na de trektocht, hun dankbaarheid voor deze kans was groter dan ooit, en net als wij waren ze erg verdrietig dat het grote mooie avontuur alweer voorbij was.
Na de questtrek heb ik lang nagenote op de vensterbank van het hotel. Zoveel zorgen die opeens van mijn schouder afvielen, en zoveel liefde die ik voelde voor de mens om mij heen. Ik genoot van alles wat er maar geberude, en was een gelukkig mens. Helaas duurde de euroferie niet heel lang, omdat ik op de terugkomstdag er ziek werd. Door een vermoedelijke voedselvergifting veel overgegeven, en me daarna geen houding meer te geven op het toilet. De volgende dag hoge koorts gehad, en de bezorgde vrouwtjes van hotel wilde mij graag naar een ziekhnuis brengen. Bij de gedachte aan nog een ziekenhuis bezoek in het buitenland wilde ik zo snel mogelijk beter voelen, en heb ik me in een mum van tijd volgegooid met ORS en andere ondeffieneerbare pillen. Gelukkig was ik na een paar uur slapen al wat beter. (en 3 kilo lichter).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
